Bölgemizdeki sorunların Kıbrıs sorunda düğümlendiği net bir gerçeklik olarak ortaya çıktı. Kıbrıs Türk tarafı, doğal gaz aramalarına katılmak istediği zaman Rum tarafından “çözümden sonra” yanıtını alıyor. Aynı Rum tarafı, deniz yetki alanlarını bölüşmek için görüşmeye çağırdığı zaman, aynı yanıtı Türkiye’den alıyor: Kıbrıs sorununu çözmeden olmaz!
Bu durumda, aslında varlığı ile yokluğunu tam olarak bilmediğimiz doğal gaz rezevleri Kıbrıs sorununun bir oyuncağı durumuna gelmiştir. Türk ve Rum tarafları, bir birlerine doğal gaz aramaları üzerinden saldırsalar da esas mesele Kıbrıs sorunudur. Rum tarafı, 1963’te ele geçirdiği Kıbrıs Cumhuriyeti’ndeki hakim durumunu korumak, Türk tarafı bu cumhuriyetin oluşumuna kaynaklık eden anlaşmalardan doğan haklarını yeniden elde etmek için çalışıyor.
Yıllarca diplomatik araçlarla sürdürülen bu mücadele, bugün çok daha somut ve tehlikeli bir hale geldi. Rum tarafı, Annan Planı’na hayır demelerinin hemen ardından başlattıkları diplomatik çabalarını çevre ülkeleri ile uluslararası anlaşmalara aykırı ortaklıklar kuracak kadar ilerletti. Türkiye, bu gelişmelere yanıt verebilmek için denizlere inmek ve fiili durumlar yaratmak zorunda kaldı. Bu amaçla iki sondaj gemisi aldı, deniz kuvvetlerine milyarlarca dolarlık yatırım yaptı.
Şimdi sorun çok daha görünür bir hale gelmişken, Rum tarafı müzakereleri başlatmak ve diplomatik alandaki üstünlüğünden yararlanarak denizlerdeki pozisyonunu güçlendirmeye devam etmek istiyor. Türk tarafı “hayır” diyor: “Buraya kadar! Ya Kıbrıs sorunu bir an önce çözülür ya da biz de sizler kadar kazı yapar, denizlerdeki haklarımızı koruruz.”
Bu denizler ya anlaşma ile paylaşılacak, ya da zorla!
“Zor, tarihin ebesidir” lafı boşuna söylenmemiş olmalıdır. Taraflar ellerindeki tüm kozları oynuyor, yapabilecekleri zorlamayı yapıyorlar işte. Bütün bunlar, Kıbrıs sorununa, tarihi iddiaları ve geçmişi bile bir tarafa bırakarak, tarafların güç ve çıkar dengesini gözetecek, Kıbrıs’taki gerçeklere uygun yeni bir durum yaratma zamanının geldiğini göstermiyor mu?