Eğitim Bakanlığı ile öğretmen sendikaları arasında uzlaşmazlıklar yaşanıyor. Bu uzlaşmazlıkların temelinde öğretmen hakları ile ilgili bazı endişelerin yattığı anlaşılıyor. Bakanlık öğretmenlerin çalışma koşullarını yeniden düzenlemek; öğretmenler ise eskisi gibi devam etmek istiyor. Tarafların ne dediği tam olarak anlaşılmış değildir üstelik. Kamuoyunu kazanmaktan daha çok karşı tarafı yıldırmayı hedefleyen mücadele stratejileri izleniyor. Bu nedenle uzlaşmazlığın, “eğitimi kimin yöneteceğine” ilişkin olduğu bile söylenebilir.

Aslında bu durum, kamusal eğitim kurumlarının yönetilmediğini de gösteriyor. Sahipsizler… Eğitim Bakanlığı sahip çıkamıyor; öğretmenler engelliyor. Öğretmenlerin sahip çıkmak gibi bir dertleri yok. Çocukları bu okullarda eğitim gören ailelerin ise gücü böyle bir sahiplenme için yeterli değil. Siyasiler bu aileleri ve çocukları umursamadığından sorunlar uzayıp gidiyor. Grev yapılıyor, gösteriler düzenleniyor; mecliste tartışmalar oluyor ama aileler ve çocukların hakları bir türlü gündeme gelmiyor.

Bu yıl daha ilginç bir şey oldu: Bağırmalar çağırmalar sonunda Bakanlık ile sendikalar, eğitim yılını sonuçlandırmak için ANLAŞTILAR! Hiçbir konuda anlaşamayan bakanlık ve sendikalar, “eğitim yılını sonlandırmak ve çocukların karnelerini daha önceki sınavlara göre düzenlemek” konusunda uzlaştılar.

Çocukların eksik kalan eğitimlerinin nasıl tamamlanacağı konuşulmadı. Çocukların ne öğrendikleri veya öğrenemedikleri ölçülmedi. Ama bakanlık ve sendikalar karnelere yazılacak notların nasıl olacağını belirlemiş oldular. Eğitimi karne dağıtmaya, not yazmaya indirgemekten biraz olsun utanmadılar.

Sorsanız, her şeyi gelecek kuşaklar için yaptıklarını söylerler… Okullar onlar için vardır. Öğretmenler öğrencileri için ölmeye hazırdır. Zaten KKTC’nin kendisi de bu kuşaklara emanet edilecektir!

Eğitimi bir çırpıda “kapatanlar” aslında insanlıklarını kapattıklarının farkında değiller… İlk çağlardan beri sürdürülen, çocukları hayata, gençleri üretime hazırlayan eğitim sürecinin KKTC’deki hali, aslında yok oluşun nasıl hazırlandığını da göstermiş oluyor. Her şey gibi KKTC’deki kamusal eğitim de göstermelik olarak sürdürülüyor. Eğitim dediğin şey, bir formaliteye dönüşmüştür: Not yaz, karne dağıt! Böyle bir eğitimin elbette ne kişilere faydası vardır, ne de topluma. Bir an önce kökten yok edilmesi, herkesin kendi başının çaresine bakması bakımından yararlı olacaktır!