Çocukluğumda en ağır hakaretlerden biri “hazır yeyci” idi… Çalışmaktan kaçan, aile bütçesine veya beslenme olanaklarına katkıda bulunmadan sofraya oturanlara “hazır yeyci” denirdi. Çocuk aklımızla olmak istemeyeceğimiz en önemli şey, “hazır yeyci” idi. Anne-babamızdan “hazır yeyci” diye laf duymaktansa ölmeyi tercih ederdik. 1974 sonrasında buna “ganimetçi”...

Küçüklüğümün en önemli anısı, annem ile kuyudan su taşırken aniden karşımıza çıkan bir köylümüzden ürken eşeğin beni üstünden atmasıdır. Hesapladığım zaman, bu olayı hatırlayamayacak kadar küçük olmam gerekiyor ama o kadar dinledim ki hafızamda yer etmiş olmalı. Yolların kazılarak su borusu döşendiğini ise net...