Kuzey Kıbrıs’ta yaşanan sorunlara karşı muhalefetin umut veren bir politik çizgi izleyememesi ve “güç biriktirme” yerine “güç kaybedermiş görünümünde” olması ilginç bir olay haline geldi. Devlet etkinliğini giderek kaybederken, dış destekle ayakta duran hükümet pek çok soruna çözüm getirerek insanların umudu olmaya devam ediyor. Durumumuz Lübnan devletinin çökmesine veya Husilerin Yemen’i ele geçirmesine benziyor mu diye merak etmeden de duramıyorum.

Son günlerin başlıca tartışma konuları vergi ve asgari ücret ile ilgiliydi. Bunların ikisi de çatışmaya yol açmadan çözümlendi. Vergi matrahları sendikaların istediği şekilde düzenlendi. Asgari ücret işçi tarafının beklediğinin bile üstünde bir miktara bağlandı; işveren tarafı da buna onay verdi. İşveren tarafının onayı için gerekli maddi destek, “sosyal sigorta prim desteği” olarak hükümet tarafından sağlandı. Enteresan değil mi?

Tarım sektörü neredeyse paraya boğuldu. Her hafta yeni bir teşvik ya açıklanıyor ya dağıtılıyor. Türkiye’de narenciye ağaçları sökülürken KKTC’de narenciye üreticileri bayram ediyor. Bu da biraz tuhaf olmadı mı?

Konut fiyatlarının yüksekliğinden şikayet edilirken dar gelirli aile çocuklarını konut sahibi yapmak için açılan kredi programları gençleri köylerine bağlayacak gibi görünüyor.

KKTC bütçesi ile ilgili olarak CTP milletvekilleri tarafından Meclis’te yapılan konuşmaların tümü de havada asılı kaldı. CTP milletvekilleri farklı toplum kesimlerinin isteklerini dile getirerek devletin daha fazla kaynak dağıtmasını talep ediyordu; Üstel hükümeti de dağıtıyor! Bütçe görüşmelerinin tamamlanmasından bu yana yapılan açıklamalar, Başbakan Üstel’in gerekli kaynağı temin ettiğini ve “dağıtacaksam ben dağıtırım” dercesine meydan okuduğunu gösteriyor.

Muhalefet Kıbrıs sorunu konusunda da çıkmazdadır. Hristodulidis, Kıbrıslı Türkler için açılımlar yapacaktı; yapmadı. “Görüşmeleri yeniden başlatalım” diyor ama “Crans Montana’nın son gecesi düzenlenen yemekte kalınan yerden” başlanmasında ısrar ederek aslında yeniden başlamayı engeller konuma düşüyor. Önümüzdeki günlerde politikasını biraz daha sertleştireceğine dair işaretler de var. Bu durumda KKTC muhalefetinin sorunların çözümünü Kıbrıs sorununun çözümüne bağlaması da garip olacak. Ufukta çözüm yokken, “ekonomik ve sosyal sorunların hafifletilmesi için Kıbrıs sorununun çözümünü bekleyin” demek siyasette etkinlik kazanmaya değil, kaybetmeye yarayacak.

Ortada dünya kadar sorun var… Okullar ve hastaneler yetersiz… Trafik keşmekeşi her gün can alıyor… Sokaklarda kimler dolaşıyor, bilmiyoruz! Devlet etkinliğini kaybetti ama hükümet belli kesimleri ayakta tutma ve onlardan destek alma kapasitesini sürdürüyor.

Bir başka muhalif yaklaşım, KKTC halkını Avrupa Birliği ile Türkiye arasında seçim yapmaya zorlamak olabilir tabii… Muhalefetin etkili politika üretememesi de, halkı bu durumla karşı karşıya bırakabilir ki böyle bir durum bizi “etkin bir muhalefetten” tam anlamı ile yoksun bırakma sonucunu da beraberinde getirir.

Bu durum, “Türkiye’nin desteği” ile izah edilebilir olsa bile bu desteği uygun şekillerde kullanma becerisi de önemli bir etkendir sanıyorum. Üstel ve arkadaşlarının bu performansı devam ederse, muhalefet halka vadedecek bir şey bulamayacak; halkı peşinden sürüklemek konusunda oldukça yetersiz kalacaktır.

Belki de onlar da bunun farkındadır. Ekim ayı başında “utan ve git” sloganını gündeme getirmiş, halkın talebine uyarak sokağa çıkacaklarını ilan etmişlerdi. Eylemlerin başlangıcı olarak sundukları bir yürüyüş yapıldı ama arkasını getiremediler. “Utan ve git”, unutuldu ve gitti!

Her toplumun “etkin bir muhalefete” de ihtiyacı vardır; arada bir muhalefeti da hatırlamak zorundayız.