Belediye sayısı 28’den 18’e indi. Kimse anlaşılır bir şekilde anlatamadı ama bu değişikliğin en büyük gerekçesi “belediyelerin batmış durumda olması” diye sunulmak istendi. Batık belediyeleri toplayacak ve ortaya batmamış belediyeler çıkaracakmışız!

25 Aralık’ta batmış belediyelere başkan ve meclis üyeleri seçmek için sandık başına gideceğiz. Adaylar açıklandı; gezmeye de başladılar. Her gittikleri yerde neler yapacaklarını anlatıyorlar.

Neler yapacaklarmış, neler? Hastaneden okula, parktan bahçeye… Yaşlı bakım evinden yüzme havuzuna… Kanalizasyondan yol ve kaldırıma kadar her şeyi yapacaklar. Duyan, dünyanın en zengin belediyelerine başkan olacaklarını; belediyelerin kasalarının dolup taştığını sanır! Etrafta, belediyelerin batık olduğunu ve bu bataktan nasıl kurtulabileceklerini konuşan tek bir aday bile yok!

Başkan adaylarına sadece şunu sormak gerekiyor: Siz aday olduğunuz belediyenin gelir ve giderinin ne olduğunu biliyor musunuz? Belediyenin mali tablosunu bir kez olsun incelediniz mi; incelemediniz mi?

Sanırım çoğunun belediye gelir ve giderinden haberi yoktur.

Bu durumda bırakın açıkladıkları projelerinin inandırıcılığını, bunların samimiyetinden ve bizi insan yerine koyduklarından kuşku duymak gerekiyor. Belki de onlar kendilerini açıkgöz, seçmeni dünyanın aptalı olarak düşünüyorlar. Belki de “bunca zaman desteksiz atanlara inanlar bize niye inanmasınlar” diye düşünüyorlar.

Dayanaksız ama adına “reform” dediğin değişiklikler yaparsan, belediye başkanlığına aday olanlar da bu kadar desteksiz atmayı marifet saymaya başlar tabii…

Demokrasi dediğimiz şey, halkın yarattığı kaynakların kamusal amaçlarla nasıl kullanılması gerektiğine bir tartışma ve karar alma sürecidir. Kuzey Kıbrıs’ta bu, önceleri “kimin ne olacağına karar verme sürecine” indirgenmiş; şimdi de “kime maaş bağlayalım” halini almıştır.

KKTC demokrasisi bu hale geldi işte: Tamamen uyduruk! Hiçbir sosyal bilimcinin “demokrasi” diyemeyeceği garip bir durum.